Koninginnenacht

treurig staat de schoonmaakster
te kijken naar verloren dromen
en de kruimeldief zuigt haar masker
op

en ze zou het liefst haar gezicht
verbergen in verloren schoonheid
want dan valt haar verdriet niet
op

zoals altijd
eist de alledag prestaties
toch opeens
ligt daar verloren rijkdom
traag van begrip raapt ze
een glimmend iets
op

glimlachend, maar met gier in h´r blik
herinnerd zij zich aan verloren vreugde
en kijkt vooruit, en niet meer terug
op

een melancholisch stukje appeltaart
celebreert nu verloren afhankelijkheid
gretig tast ze toe, vermeerderd vaart
opnieuw

en dan danst ze weer uitbundig
op
de muziek van

hoofdschuddend verbaasd ze zich
over
het ritme van

het leven